مادر/پدر اگر تو دوران کودکی نتونه به اندازه کافی به بچه محبت کنه، اگر نتونه باهاش حقیقتا دوست باشه طوری که کودک این دوست بودن و کاملا احساس کنه! و حس نکنه یه نفر هست ک مدام زیر نظرش داره که با هر خطا تنبیه یا سرزنشش کنه. تو نوجوانی و جوانی کلا بزرگسالی نباید و نمیتونه ادعای دوست بودن با فرزندش و داشته باشه! چون نتونسته به فرزندش امنیت لازم و بده و بچه یه جایی یاد گرفته که پنهانکاری کنه! یاد گرفته اگر مامان/بابا بفهمه عواقب خوبی نداره پس این مانع خطا نکردنش نمیشه فقط مانع اطمینان و مانع راستگویی میشه و حتی منجر به خطاهایی بزرگتر و خطرناکتر و جبران ناپذیرتر میشه
هنر پدر/مادر بودن در این نیست که بچه ها فقط بترسن و حساب ببرن که فلان کارو انجام ندن. هنر اینه که بچه بدونه هر خطاییم کنه بازم میتونه رو حمایت و راهنماییشون حساب کنه همینم مانع بروز خیلی از خطاهای بزرگسالی میشه
درباره این سایت